Dit is mijn nieuwe uitdaging: Ik vraag in de ochtend, of ’s nachts als ik toch wakker lig, aan God of Hij iets in mijn gedachten wil brengen waar ik die dag iets mee mag doen. Of een gebedsonderwerp voor die dag.
Het begon toen ik bij een vriendin logeerde, die elke morgen om 8.00 uur op Family7 naar Joyce Meyer kijkt. Ik keek die ochtend mee. De oproep was: doe eens iets liefs, vanuit onbaatzuchtigheid, voor iemand die op je pad komt.
Dus ik bad: geef maar situaties waarin ik dit kan toepassen.
Weer terug in eigen woonplaats, deed ik snel even een paar boodschappen.
Komt er een jongen aan op de fiets, grote tas achterop, die kennelijk wat vragen wil. Het was een mooi verhaal, maar het kwam erop neer dat hij €11,00 euro nodig had voor een treinkaartje.
Dilemma. In principe geef ik geen geld als iemand op straat dat vraagt, maar koop ik graag iets te eten voor wie honger heeft. Deze jongen zag eruit alsof hij iets anders nodig had dan een treinkaartje of een broodje. Dus.. nee zeggen en hem in de kou laten staan? Iets anders aanbieden? Mijn gedachten maakten een spurtje.
Uiteindelijk besloot ik om hem wat kleingeld te geven, wat ik toch los voorin de auto had liggen. Het is niet mijn bedoeling om iemands verslaving in stand te houden, als dat al het geval was. Mijn overweging: Wat hij ermee doet is zijn verantwoordelijkheid.
Wat ik me achteraf realiseer: Ik heb mijn stukje ‘gewoon een daad van vriendelijkheid’ kunnen uitvoeren. Dat kostte me maar een paar eurootjes.
Maar wat, denk ik, veel belangrijker is: Hij zit in mijn hoofd en komt regelmaatig terug in mijn gedachten. En dan bid ik voor hem. Misschien heeft hij dat wel het meest van alles nodig…
En als jij dit leest: zend alsjeblieft een gebedje voor hem op.
Wie weet wat het uitwerkt in Gods Koninkrijk!